Ik was bedroefd om te horen dat Canada donderdag een van de grootste ontwerpiconen verloor toen de in Vancouver gevestigde architect Arthur Erickson stierf.
Het was rond deze tijd twee jaar geleden, net toen flip-flops werden afgestoft, dat ik aan een verhaal werkte voor ons speciale Best of Canada-nummer van House & Home (december 2007). We wilden een overzicht van de 20 creatieve iconen waarvan het werk het esdoornblad stevig op de internationale ontwerpkaart had geplant. Terwijl we onze criteria hebben genageld en touwtrekken in de directiekamer hielden over wie er op of uit de lijst moet staan, herinner ik me dat ik één naam omcirkelde: Arthur Erickson.
Geen twijfel dat hij een legende was en de eerste echt wereldwijde architect van Canada. Zijn geschenk hielp het gebouwde landschap in B.C. – Van huizen tot overheidsgebouwen – zo adembenemend als de natuurlijke. die niet een beetje groter zou lopen onder het glinsterende dakbedekking op Robson Square (hieronder).
Of het betreden van zijn beton-en-glas meesterwerk in het Museum of Anthropology aan de Universiteit van British Columbia (hieronder).
Het duurde niet lang voordat de rest van de wereld kennis nam: hij bouwde Roy Thomson Hall in Toronto, de Canadese kanselarij in Washington en gaf aanleiding tot andere gebouwen van het VK tot Koeweit City. Hij was de eerste Canadees die de illustere gouden medaille won van het American Institute of Architects. En in 2007 won hij de prestigieuze 2007 Prix du XXE Siècle, en erkende blijvende excellentie in nationaal belangrijke architectuur. Hij pakte ere -graden (meer dan 60) zoals sommige mensen schoenen verzamelen.
Dus waarom heb ik zijn naam omcirkeld in plaats van hem meteen op de JA -lijst te zetten? We deden de wiskunde en dachten dat hij minstens 80 was: er is geen manier waarop hij nog steeds werkte als architect … was er?
Ik was geschokt en verrukt om te worden bewezen, hij ging nog steeds sterk op 83. Een zwaar verlies voor zijn familie en vrienden en een substantiële voor Canada.